Препознавање на Месијата

---

1. И дојдоа фарисеите и садукеите, искушувајќи, Го замолија да им покаже знак од небото.

2. А Тој им одговори: „Кога е вечер, велите: спокојство, зашто небото е црвено;

3. А наутро, денес [ќе биде] зимска бура, зашто небото е црвено, мрачно. Лицемери! ти навистина знаеш да го распознаеш лицето на небото, но знаците на времето не можеш да ги [распознаеш].

4. Зло и прељубно поколение бара знак, и нема да му се даде знак, освен знакот на пророкот Јона.” И оставајќи ги, отиде.

---

Во претходната епизода, Исус нахранил четири илјади луѓе со седум лебови и неколку риби. Тоа чудо се случило на еден планински врв во земјата на незнабошците. Сега, како што започнува оваа следна епизода, Исус се вратил во земјата на Израел. Поставката е на западниот брег на Галилејското Море во областа Магдала. Тука верските водачи повторно се соочуваат со Исус. Овој пат тие бараат од Него „знак од небото“ (16:1). Тие или не се свесни за чудата што ги правел Исус, или не се убедени.

Ова прикажува нешто што може да се случи во секој од нас. Ние или забораваме или не сме свесни за чудесните начини на кои Бог ја менува нашата состојба, издигнувајќи нè од тага и очај, дури и без да ги промениме нашите надворешни околности. А сепак, и ние можеме да останеме несвесни или неубедени во чудесната способност на Господа да го обнови нашиот ум и да ги оживее нашите души.

Свесен дека верските водачи сè уште се обидуваат да Го омаловажат, Исус вели: „Кога ќе дојде вечер, велите: ‚Времето ќе биде мирно, зашто небото е црвено'. А наутро велите: „Денес ќе има невреме, зашто небото е црвено и мрачно“. Лицемери. Вие навистина знаете да го протолкувате лицето на небото, но не можете да ги толкувате знаците на времето“ (16:2-3).

Со овие зборови, Исус сугерира дека овие верски водачи се способни точно да го предвидат времето, но не се во состојба да ја разберат духовната реалност. Предвиден од пророците и претскажан во нивните свети списи, Месијата дошол и сега стоел среде нив, но тие не можеле да го видат тоа. Овој долгоочекуван настан, далеку позначаен од која било временска прогноза, сега се случува пред нивните очи. А сепак, како што рече Исус во претходното поглавје, тие се „слепи водачи на слепите“ (15:14). Со други зборови, тие одбиваат да го видат она што не сакаат да го видат. Во овој случај, нивната себична желба да останат на власт ги спречува да сфатат дека Исус, кој стои пред нив, е исполнување на древното пророштво.

Ситуацијата не е за разлика од нашата. Впиени во материјалистички грижи за нашата иднина, ги проучуваме временските прогнози, политичките трендови и предвидувањата на берзата, несвесни за многуте чуда што се случуваат во сегашниот момент. Во овој поглед, ние сме како верските водачи кои се вешти во предвидувањето на времето, но не можат да го гледаат Исус како ветениот Месија. Нивната неспособност да го видат минатото на нивната самоправедност ги заслепила за божествената вистина што стои пред нив. Ние, исто така, понекогаш сме слепи за чудесните начини на кои Господ нè води од момент во момент, давајќи ни што да размислуваме и што да чувствуваме додека инспирира благородни постапки. Според зборовите на светото писмо, ова тајно водство се нарекува „нашиот секојдневен леб“.

Овие повеќе внатрешни знаци на Божјото дело не се она што го бараат верските водачи. Тие сакаат надворешни знаци, знаци на голема моќ, знаци дека Исус е навистина испратен од небото. А сепак, Исус веќе направил бројни чуда. Меѓутоа, верските водачи побрзаа да ги минимизираат, да ги намалат и да ги објаснат тие чуда. На пример, кога Исус истерал демони, верските водачи тврделе дека Неговата моќ да го стори тоа е од ѓаволот (види 9:34 и 12:24). Со други зборови, бидејќи верските водачи веќе биле решени да го уништат Исус, тој не може ништо повеќе да направи за нив. Ниту еден знак нема да ги убеди дека Исус е навистина Месијата.

Згора на тоа, спротивно на божествената наредба е да се убеди личност со сила. Додека надворешните знаци и чуда можат привремено да принудат верување, Бог не присилува никого. Секој од нас се чува во слобода за да може слободно да избере да го отфрли или прифати Исус. И ние Го прифаќаме кога живееме според Неговите учења, верувајќи дека само Тој може да ни даде моќ да го правиме тоа. Ако го направиме ова, сигурно ќе се случат внатрешни чуда. Каменото срце може да стане срце од месо. Како што е напишано во хебрејските списи: „Ќе ти дадам ново срце и ќе внесам нов дух во тебе; Ќе го отстранам од тебе твоето камено срце и ќе ти дадам срце од месо“ (Езекил 36:26). ¹

Во тој процес стануваме сè повеќе поврзани со Господ. Овој процес се нарекува регенерација. Тоа е свесно положување на нашиот стар живот, за да можеме да се преродиме во нов живот. Нема друг начин, и не постои надворешен „знак“ што може да ни ја докаже оваа внатрешна реалност. Како што вели Исус: „Злобно и прељубно поколение бара знак. Но нема да му се даде никаков знак освен знакот на пророкот Јона“ (16:4). ²

Како што споменавме претходно, „знакот на пророкот Јона“ е нашето индивидуално искуство на регенерација додека се стремиме да живееме според учењата на нашата религија (види 12:39). До степен до кој го правиме тоа, почнуваме да забележуваме суптилни, но значајни промени во нашиот карактер - промени кои можат да ги доживеат само оние кои се трудат да ја живеат својата религија. ³

Како што растеме од детството, до детството, до зрелоста, постепените промени во нашиот физички изглед се забележуваат само со текот на времето. Во меѓувреме, многуте промени што се случуваат во нашиот внатрешен, духовен карактер се помалку видливи. Овие промени во карактерот се однесуваат на промените во нашето разбирање и промените во нашите наклонетости како што стануваме помудри и пољубезни. Сè додека продолжуваме да учиме и да истраеме во примената на она што го учиме во животот, нашиот духовен карактер може да продолжи да расте во сета вечност. ⁴

На патот, има прекрасни знаци дека се случува напредок. Некои од нив може да вклучуваат зголемена желба да се научи вистината и да се примени во нечиј живот, зголемена чувствителност кон потребите на другите, простувачки став, трпеливост, растечка леснотија во признавањето грешки, поголема длабочина на задоволство, омекнат срце, растечка способност да ја согледаме добрината кај другите, чести изрази на благодарност и зголемена способност да ги прифатиме резултатите без разлика дали се во наша корист или не. Ова, и уште многу други, се „знаците на пророкот Јона“ (16:4).

Во крајна анализа, религијата не е нешто што само треба да се верува - таа мора да се живее. Ако чекаме да се докаже неговата валидност на некој друг начин, на пример, со чекање на надворешни чуда, залудно ќе чекаме. Ако верските водачи навистина ја практикуваа својата религија, живеејќи според духот на Божјиот закон, а не само според словото на законот, тие ќе ги имаа сите знаци што им беа потребни. Преку живеење длабоко духовен живот, верските водачи би еволуирале до точка каде што би го препознале Исус како Месија.

Но, тоа не беше случај. Тие не би - и затоа не можеле - да гледаат надвор од нивните предрасуди и предрасуди. Како резултат на тоа, имало многу малку што Исус можел да направи за нив. Така, „Тој ги остави и замина“ (16:4). ⁵

Практична примена

Во најголем дел, работата на Господа на регенерација продолжува во нас тајно, надвор од нашата свесна свест. И покрај тоа, ни се дадени погледи на придобивките што ги направивме на патот. Кога ќе се соочите со разочарување, одложување, загуба или неуспех, колку време ви е потребно да се опоравите? Како практична примена, забележете како реагирате кога работите не се случуваат толку брзо колку што сакате, или кога сте прекинувани или кога вашите планови се вознемирени. Прво, забележете и одолејте се на старите модели на поплаки, критики и обвинувања. Потоа, изберете да одговорите на нови начини - односно на начини кои одразуваат повисоки мисли и повеќе добронамерни наклонетост. Додека продолжувате да ја практикувате оваа духовна дисциплина, верувајќи дека Господ е со вас, забележи како вашето трпение продолжува да расте и колку брзо можете да се издигнете над вознемирувачките околности. Овие мали воскреснувања се „знаците на пророкот Јона“ што се случуваат во вас. ⁶

Повеќе од доволно

---

5. А кога дојдоа Неговите ученици на другата страна, заборавија да земат леб.

6. А Исус им рече: „Видете и чувајте се од квасецот на фарисеите и на садукеите!

7. А тие размислуваа во себе, велејќи: „[Тоа е] затоа што не зеле леб“.

8. А Исус, знаејќи, им рече: „Зошто размислувате во себе, маловерни, зашто не зеле леб?

9. Уште не размислувате, ниту се сеќавате на петте лебови од петте илјади и колку кошеви зедовте?

10. Ниту седумте лебови од четирите илјади, и колку кошеви зедовте?

---

По Неговото заминување од верските водачи, Исус и Неговите ученици го преминуваат морето и патуваат во оддалечена област во близина на Цезареја Филипи, околу дваесет и пет милји северно од Галилејското Море. Кога пристигнуваат на оваа нова локација, учениците сфаќаат дека заборавиле да земат леб. Како одговор, Исус вели: „Внимавајте и чувајте се од квасецот на фарисеите и садукеите“ (16:6). Збунети од зборовите на Исус, учениците размислуваат: „Ова е затоа што заборавивме да земеме леб“ (16:7). Знаејќи ги нивните мисли, Исус вели: „О, маловерни, зошто мислиш дека немаш леб? (16:8).

Потоа, Исус ги потсетува на двете претходни чуда поврзани со лебот. Како што вели Исус: „Сè уште не разбирате? Не се сеќаваш ли на петте леба за пет илјади и колку кошници собравте? Или седумте лебови за четири илјади, и колку кошници собравте? (16:9-10).

Поентата на Исус е едноставна. Наместо да бидат луѓе со „мала вера“, тие треба да бидат луѓе со голема вера. Односно, тие треба да бидат мажи кои се сеќаваат на сето она што Исус го направи за нив, на сето она што Исус може да го направи за нив и на сето она што Исус ќе го направи за нив. Да можеа да го направат ова, немаше да се грижат за недостиг од леб.

Подлабоко, физичкиот леб одговара на духовната храна, особено на љубовта што непрестајно тече од Бога. Затоа, сè додека живееме според Господовите учења, никогаш нема да ни снема леб - т.е. никогаш нема да ни снема Божјата љубов и мудрост. Тоа е затоа што понудата е бескрајно повеќе од она што можеме да го искористиме, како што е претставено со преостанатите фрагменти во корпите. ⁷

Ова е исто така она што се мисли во Господовата молитва кога велиме: „Дај ни го овој ден нашиот секојдневен леб“ (6:11). Во духовна смисла, овие зборови се скромна молба Господ да не исполни со што да размислуваме и што да чувствуваме во секој момент, дури и сега, и во вечноста. ⁸

Практична примена

Кога учениците сфатиле дека заборавиле да донесат леб, Исус го искористил тоа како можност да научи подлабока лекција за потпирање на Него. Потсетувајќи ги учениците на двете претходни чуда за време на кои Тој обезбеди доволно леб за да нахрани илјадници луѓе, Исус ги уверуваше дека немаат за што да се грижат се додека е присутен. Случајот е сличен за секој од нас. Има моменти кога може да се чувствуваме како да сме останале без љубов и сочувство. Можеби некоја тешка ситуација не истегна до крај и не можеме да покажеме повеќе љубов. Ова е време да се потсетиме дека Божјата љубов е секогаш достапна во изобилство. Тој ни дава што да размислуваме и што да чувствуваме секој момент. Затоа, како практична примена, бидете свесни за оние моменти кога ви се чини дека сте снемало трпение, снемало толеранција и сочувство. Можеби си кажувате нешто како: „Не можам повеќе да го правам ова“ или „Ова навистина ми ги напаѓа нервите“ или „Го достигнав мојот лимит. Ништо не остана.” Не подлегнувајте на овие негативни мисли. Наместо тоа, запомнете дека Господ е присутен за да обезбеди онолку љубов и мудрост колку што ви треба. Молете се Неговата љубов да влезе во вашето срце, знаејќи дека Тој е способен да обезбеди сè што ви треба и повеќе.

Квасецот на фарисеите и садукеите

---

11. Како не мислиш дека не ти реков за лебот, пазете се од квасецот на фарисеите и садукеите?

12. Тогаш разбраа дека Тој не рече дека треба да се чуваат од квасецот леб, туку од учењето на фарисеите и садукеите.

---

Токму во овој момент Исус им кажува на учениците дека не зборува за физички леб. Како што вели Исус: „Како не разбирате дека не ви зборував за леб, туку да се чувате од квасецот на фарисеите и садукеите? (16:11). Тогаш тие го разбираат подлабокото значење на зборовите на Исус. Како што пишуваше: „Тогаш разбраа дека Тој не им кажува да се чуваат од квасецот што се користи за леб, туку од учењето на фарисеите и садукеите“ (16:12).

Кога Исус ги предупредува своите ученици да се чуваат од квасецот на фарисеите и садукеите, тој мисли на лажните учења и религиозни практики кои преовладувале во тоа време. На пример, луѓето биле научени да веруваат дека нивните гревови можат да се простат само преку храмски жртви. Ова опфати широк спектар на приноси, вклучително и жртва на бикови, волови, кози, овци и гулаби. Најпознат пример е приказната за жртвено јагне врз кое биле ставени гревовите на луѓето пред да биде истеран во дивината. Овој настан, познат како Ден на помирувањето, или Јом Кипур, се сметаше за најсвет настан во годината (види Левити 16:8-10).

Меѓутоа, Исус дошол да поучи дека вистинската жртва е откажување од негативни ставови, оставање зад себе лажни верувања, отпуштање од желбите кои предизвикуваат зависност и напуштање на деструктивното однесување. Во Божјото царство што доаѓа, тоа би биле облиците на вистинска жртва. Во тоа царство гревовите можеа да се простат само со нивно идентификување, признавање, молитва за моќ да се одврати од нив и започнување нов живот. Пророкот Михеј се осврна на тоа кога рече: „Тој ти покажа, човече, што е добро. И што бара Господ од вас? Да постапуваш праведно, да сакаш милост и да одиш понизно со својот Бог“ (Михеј 6:8). ⁹

Фарисеите и садукеите исто така учеле дека одмаздата и одмаздата имаат свое место во човечките работи. Сè додека висината и тежината на одмаздата не го надминуваат првобитниот прекршок, луѓето имаа право да се одмаздат. Како што е напишано во хебрејските списи: „Човекот што го повредува својот ближен треба да биде повреден на ист начин: скршена коска за скршена коска, око за око, заб за заб. Како што го повреди другиот, истото мора да му се нанесе“ (Левити 24:20).

Меѓутоа, Исус дошол да поучи многу поинаква порака. Како што рече кога ја одржа Проповедта на гората, „Сте слушнале дека било речено: ‚Око за око, заб за заб'. Но, јас ви велам, не се спротивставувајте на злобниот човек. Ако некој ви удри шамар по десниот образ, свртете му го и другиот образ... Сакајте ги своите непријатели, благословувајте ги оние што ве проколнуваат, правете им добро на оние што ве мразат и молете се за оние што ве навредуваат и ве прогонуваат“ (5:38-39; 44).

Како што објаснивме во петтото поглавје, „вртењето на образот“ е нешто што го правиме внатрешно кога нашите верувања се нападнати. Иако овие напади можат да дојдат преку други луѓе, тие исто така можат да дојдат и преку невидени духовни сили кои се трудат да ја уништат нашата вера во Бог и да ја поткопаат нашата доверба во моќта на Неговата вистина. Затоа, секогаш кога ќе го свртиме образот внатрешно, остануваме цврсти во она што знаеме дека е вистина.

Во такви моменти, знаеме дека ниту еден збор изговорен, шепнат или инсинуиран не може да нѐ повреди или да ни ја уништи вера. Сè додека не дозволиме злото да не вовлече во борбата, ние сме под Божја заштита. Сè додека остануваме во Господовата добрина и вистина, злото не може да ни нанесе никаква духовна штета. Затоа, не треба да му се спротивставуваме. ¹⁰

Третото лажно учење, сè уште распространето денес, е идејата дека ако сме послушни на Божјите заповеди, Тој ќе ги благослови нашите животи со материјален успех, без разлика дали тоа е физичко здравје, голем имот или победа над нашите непријатели. Понекогаш се нарекува „евангелие за просперитет“, оваа идеја се заснова на строго буквално толкување на Библијата. Како што е напишано во хебрејските списи: „Ако одите по Моите заповеди и ги почитувате Моите заповеди и ги извршувате, ќе ви дадам дожд во своето време, земјата ќе ги дава своите плодови, а дрвјата свој плод... Ќе јадете леб до крај и ќе живеете безбедно во земјата... Ќе ги гониш твоите непријатели и тие ќе паднат од меч пред тебе“ (Левити 26:3-4; 5-8).

Кога се сфаќаат буквално, учењата како ова служат за поддршка на идејата дека богатството и доброто здравје се знаци на Божјиот благослов и одобрување, додека сиромаштијата и болеста се знаци на Божјото проклетство и осуда. Но, Исус дошол да поучи поинаква порака. Како што рече во Својата проповед на гората, „Тој го изгрева Неговото сонце на злите и на добрите, и праќа дожд на праведните и на неправедните“ (5:45).

Со други зборови, Бог ги сака сите подеднакво и подеднакво. Неговата љубов, претставена со сонцето, е достапна за секого во секое време, без разлика дали се добри или лоши. А Неговата вистина е подеднакво достапна за сите, иако дождот паѓа и врз праведните и врз неправедните. Ако не ја примаме Божјата љубов и вистина, тоа е затоа што сме се оддалечиле од Бога, а не затоа што Бог се оддалечил од нас. Ако избереме да живееме живот спротивен на Неговата волја - т.е. живот кој не е во состојба да го прими она што Бог постојано сака да ни го даде - не можеме да ги добиеме вистинските небесни благослови. Овие благослови не се за богатство, победа над природните непријатели или физички просперитет. Наместо тоа, тие се за богатството на духовната вистина, победата над духовните непријатели и мирот што доаѓа кога имаме доверба во Бог.

Ова се само неколку од лажните учења на фарисеите и садукеите. Можеме да ги споменеме и нивните лажни учења за Божјиот гнев, нивната грижа за словото на законот, а не за неговиот дух, идејата дека тие се избран народ додека сите други биле презирни и нивното инсистирање дека Исус е опасен радикал. отколку самиот Месија. Сите овие, и многу повеќе, беа меѓу лажните учења на фарисеите и садукеите.

Освен нивните лажни учења, Исус имал многу да каже и за арогантните, презирни ставови на верските водачи. Кога се пожалиле дека учениците на Исус не си ги миеле рацете пред да јадат, Исус ги нарекол лицемери кои го фалат Бога со своите усни додека нивното срце е далеку од Него (види 15:8). Исус потоа додал: „Не го осквернува човекот она што влегува во устата, туку она што излегува од устата. Ова е она што го осквернува човекот“ (15:11).

Овие безвременски предупредувања не се само за верските водачи, ниту се само за Исусовите ученици. Тие се за секого. Тоа е затоа што верските водачи претставуваат ставови и однесувања во кои сите можеме да паднеме. Секогаш кога се чувствуваме како се лизгаме во презир кон другите, се чувствуваме на некој начин супериорни или веруваме дека другите треба да размислуваат на начинот на кој ние го правиме и да се однесуваме на начин на кој ние ги сметаме за праведни, ние исто така се препуштаме на „квасецот на фарисеите и садукеите .“ Овој „квас“ од кој Исус ни кажува „да се чуваме“ може тајно да нè исполни со доверба во себе, а не со доверба во Бог, да нè надуе со чувства на гордост и да нè заведе да мислиме дека сме се издигнале над другите.

Тогаш, во суштина, Исус не им зборувал на своите ученици за физички леб. Напротив, Тој зборуваше за погрешните учења и арогантните ставови на фарисеите и садукеите. Ако учениците ги следат учењата и ставовите на фарисеите и садукеите, од кои сите се „квасирани“ од ароганција и презир, тие за жал би биле заведени. ¹¹

Практична примена

Исусовото предупредување за квасецот на фарисеите и садукеите не е предупредување за физичкиот леб. Наместо тоа, тоа е предупредување за лажни верувања. Ова вклучува лажни доктрини за природата на Бога, погрешни учења за значењето на материјалниот просперитет и погрешни идеи за тоа како се простуваат гревовите. Подлабоко, ние исто така треба да ги земеме предвид пеколните влијанија што се слеваат во нашите умови за да го искриват начинот на кој ги гледаме работите. На пример, овие пеколни влијанија би можеле да се обидат да не задржат да се задржиме на еден негативен детал наместо да ја земеме големата слика. Тие би можеле да запомнат грешка што сме ја направиле во минатото и да направат да изгледа како една грешка да го дефинирала целиот наш живот. Тие би можеле да искористат еден аргумент или еден погрешно изговорен збор и да го разнесат непропорционално, претворајќи го од помала грешка во голема катастрофа. Како квасец, лошо сеќавање, лажна идеја, грижа или страв може да се прошири низ нашиот ум. Тоа може да стане опсесија која одзема се што го расипува целиот леб. Овие расипувачки влијанија можат да предизвикаат оправдувања и рационализации кои не држат затворени во гнев, или презир или самосожалување. Затоа, како практична примена, внимавајте на овој вид квасец. Забележете како една мисла, ако е дозволена да влезе, може да го расипе целиот леб — односно да го наполни целиот твој ум со лажни идеи и негативни емоции. Како противотров, земете го при срце Исусовото предупредување: „Пазете се од квасецот на фарисеите и садукеите“.

Петарова исповед на верата

---

13. А Исус, кога дојде во бреговите на Кесарија Филипи, ги молеше Своите ученици, велејќи: „Кој велат луѓето дека сум Јас, Синот Човечки?

14. А тие рекоа: „Некои [речат] Јован Крстител; и некои Илија; а други Еремија или еден од пророците“.

15. Тој им рече: „А кој велите дека сум јас?

16. А Симон Петар одговори и рече: „Ти си Христос, Синот на живиот Бог!

17. А Исус му одговори: „Среќен си Симон Варјона, зашто не ти открија крв и тело, туку Мојот Татко, Кој е на небесата.

18. И јас исто така ти велам дека ти си Петар, и на оваа карпа ќе ја изградам Мојата црква и портите на пеколот нема да ја надвладеат.

19. И ќе ти ги дадам клучевите на царството небесно, и сè што ќе врзеш на земјата, ќе биде врзано и на небесата; и сè што ќе отвориш на земјата, ќе биде разврзано и на небото.”

20. Потоа им заповеда на Своите ученици да не кажуваат никому дека Тој е Исус Христос.

---

Во претходната епизода, Исус ги предупредил Своите ученици да внимаваат на квасецот на фарисеите и садукеите. Рековме дека овој квас ги претставува лажните учења, практики и ставови на верските водачи. Сепак, треба да се забележи дека квасецот може да биде корисен. Тоа е затоа што иницира процес на ферментација преку кој нечистотиите се одвојуваат и исфрлаат. Како што лебот расте низ овој процес, така и ние можеме да се искачиме на повисоки нивоа. Како што рече Исус претходно во ова евангелие, „Царството небесно е како квас што го зеде една жена и го скри во три мери брашно додека не се накваси“ (13:33).

Во тоа време, ние истакнавме дека процесот на квасец одговара на она што се случува во нас во време на духовно искушение. Квасецот што жената го зеде и го сокри во три мери оброк го претставува прочистувањето на нашите наклонетости, мисли и постапки преку процесот на духовна ферментација. Бидејќи не постои обнова без искушение, овој процес на ферментација е витална фаза во нашиот духовен развој. ¹²

Меѓутоа, за да триумфираме во борбите на искушението, треба да знаеме дека овие борби доаѓаат, дека не можат да се избегнат и дека постојат духовни вистини за справување со нив. Од сите вистини што се достапни за успешно поминување низ овие времиња на духовни искушенија, една вистина, пред сè, е неопходна. Оваа следна епизода е за оваа основна вистина. ¹³

Како што започнува оваа епизода, Исус и Неговите ученици се во подножјето на планината Хермон, во регионот на Цезареја Филипи. Таму Исус им рече на Своите ученици: „Кој велат луѓето дека сум Јас, Синот Човечки? (16:13). Известувајќи го она што го слушнале другите, тие одговараат: „Едни велат Јован Крстител, некои Илија, а други Еремија или еден од пророците“ (16:14). Ова се, се разбира, гласини - мислењата на другите, озборувањата и гласините што се вртеа наоколу во тоа време. И така, Исус вели: „Но, кој велите дека сум јас? (16:15).

Без ниту еден момент, Петар вели: „Ти си Христос, Синот на живиот Бог“ (16:16).

Преку овие зборови, Петар признава дека Исус е, навистина, долгоочекуваниот Месија, ветениот за кој зборуваат пророците. Како што е напишано во хебрејските списи: „Небесниот Бог ќе подигне царство кое никогаш нема да биде уништено... Ќе ги уништи сите други царства, и самото ќе трае вечно“ (Даниил 2:44). Во буквална смисла, овие зборови се однесуваат на доаѓањето на голем и моќен крал кој ќе го води својот народ до победа над сите природни непријатели. Овој долгоочекуван настан беше наречен „доаѓање на Месијата“.

Насловот „Месија“ е хебрејски термин што значи „помазаник“. Општо земено, се однесува на тоа да биде благословен од Бог со посебен дар или повик, како кога се вели дека некое лице е „помазано“ да проповеда, да лекува или да води. Во библиски времиња, кралевите биле помазани со масло при нивното крунисување за да симболизираат дека нивната инаугурација не е од луѓе, туку од Бога. На грчки, терминот за „помазаникот“ е Христос [χριστός], што значи „Христос“. Затоа, кога Петар вели: „Ти си Христос“, тоа се однесува на Исус како ветениот Месија, „помазаникот“, кој ќе биде владетел на сите народи и на сите царства — Царот на царевите.

Кога Петар вели дека Исус е Христос, Синот на живиот Бог, Исус дава силна потврда за тоа што Петар го признал. Исус вели: „Благословен си, Симон Вар-Јона, зашто тоа не ти го откри телото и крвта, туку Мојот Татко, Кој е на небесата“ (16:17). Бидејќи Петар добро одговори, Исус вели: „Ти си Петар, и на оваа карпа ќе ја изградам мојата црква и портите на пеколот нема да ја надвладеат“ (16:18).

Во суштина, Исус вели дека признавањето на Неговата божественост е камен-темелник на кој ќе почиваат сите други вистини. Тоа е „карпата“ на која ќе се изгради сè друго од верата. За Петар, и за секој од нас, ова е основното учење што треба да го имаме на ум додека поминуваме низ нашите сопствени борби на искушенија. Тоа е да се има жива вера во божественоста на Исус Христос. ¹⁴

Кога Исус ја завршил Проповедта на гората, Тој се осврнал и на оваа голема вистина, но бил помалку конкретен за тоа што значи таа. Тоа беше приказна за еден човек кој ја изгради својата куќа на карпа. Како што рече Исус во тоа време: „Дождот падна, дојдоа поплави и ветровите дуваа и удираа во таа куќа; и не падна, зашто беше основан на карпа“ (7:25).

Сега, додека Исус ги подготвува Своите ученици за борби со искушенија, Тој открива повеќе информации за природата на карпата на која ќе треба да застанат учениците додека се подготвуваат да се одбранат од квасецот на фарисеите и садукеите. Оваа карпа е признание дека Исус е „Христос, Синот на живиот Бог“. Толку моќна е оваа вистина што „портите на адот нема да ја надвладеат“ (16:18).

Меѓутоа, треба да се забележи дека иако Петар го нарекува Исус Христос, Синот на живиот Бог, тој не вели дека Исус е Самиот Бог. Засега тоа е доволно. Исус му кажува на Петар дека ова првично разбирање ќе ја отвори вратата за уште подлабоки вистини, бидејќи тоа е клучот за царството небесно. Како што вели Исус: „Ќе ви ги дадам клучевите од царството небесно, и што и да сврзете на земјата, ќе биде врзано и на небото, а што и да отворите на земјата, ќе биде разврзано и на небото“ (16:19).

Иако овој пасус честопати се сфаќа дека значи дека Петар буквално ќе може да ги отвори и затвори рајските порти, постои подлабоко, поуниверзално значење. Не се работи за тоа што Петар стои пред она што некои го нарекуваат „бисерни порти“ и одлучува дали да нè прими на рајот или не. Наместо тоа, станува збор за духовните вистини што ни се дадени во Словото Господово. Секогаш кога овие вистини се земаат во умот, се сакаат и живеат, тие стануваат „клучеви“ кои ја затвораат вратата на пеколот - не дозволувајќи ништо зло или лажно да влезе во нашиот ум.

Во исто време, овие клучеви можат исто така да ја отворат вратата кон рајот, дозволувајќи да протече сè што е добро и вистинито. Се што е штетно за нашиот дух ќе биде „врзано“; и се што е животно за нашиот дух ќе биде „изгубено“. А „клучот од клучевите“, карпата на вистината на која стојат сите други вистини, е исповедањето дека Исус е „Христос, Синот на живиот Бог“. ¹⁵

Практична примена

Ова е првпат Исус да им се открие на своите ученици како „Христос, Синот на живиот Бог“. Иако самиот Исус не ја кажал оваа изјава, тој ја потврдува исповедта на Петар велејќи му: „Ова не ти го открија телото и крвта, туку Мојот Татко на небесата“. Со други зборови, има некои работи кои го надминуваат видот на човечкото размислување кое се заснова само на доказите на сетилата. Тоа се работите што може да ни ги открие само „нашиот Отец небесен“. Ова се однесува на видот на откровението што ја надминува доктрината на фарисеите и садукеите. Затоа, како практична примена, разгледајте ја разликата помеѓу гледањето на Исус како обичен човек, како фарисеите и садукеите, и како „Христос, Синот на живиот Бог“, како што тоа го прави Петар. Дозволете идејата за Божественоста на Исус да влијае на начинот на кој ги читате Неговите зборови и гледате на Неговите постапки. До степен до кој ја признавате Божественоста на Исус, Неговите зборови ќе добијат зголемена моќ во вашиот живот. Како што е напишано во хебрејските списи: „Тој го испрати Своето Слово и ги исцели и ги избави од пропаст“ (Псалми 107:20). Исто така, „Твоите зборови ми станаа радост и задоволство на моето срце“ (Еремија 15:16).

Крстниот пат

---

21. Оттогаш Исус почна да им покажува на Своите ученици дека мора да оди во Ерусалим и да претрпи многу работи од старешините, првосвештениците и книжниците, да биде убиен и да воскресне на третиот ден.

22. А Петар, зедејќи Го, почна да Го укорува, велејќи: „Слави се Господи; тоа нема да биде за тебе.”

23. Но, свртувајќи се и му рече на Петар: „Бегај од Мене, сатано; ти си Мене навреда, зашто не си мудар во она што е од Бога, туку во она што е човечко“.

24. Тогаш Исус им рече на Своите ученици: „Ако некој сака да оди по Мене, нека се одрече од себе, нека го земе својот крст и нека оди по Мене.

25. Зашто, кој сака да ја спаси својата душа, ќе ја загуби, но кој ќе ја загуби душата своја заради Мене, ќе ја најде.

26. Што ќе даде човекот во замена за својата душа?

27. Зашто Синот Човечки ќе дојде во славата на Својот Отец, со Неговите ангели; и тогаш ќе му даде на секого според неговото дело.

28. Амин, ви велам, има некои што стојат овде, кои нема да вкусат смрт додека не го видат Синот Човечки како доаѓа во Своето царство.

---

Исус постојано ги подготвувал своите ученици за неизбежните искушенија што ќе ги претрпат. Во оваа следна епизода, Тој почнува отворено да зборува за Своите сопствени искушенија и страдањата што Самиот треба да ги поднесе. Како што е напишано: „Оттогаш Исус почна да им покажува на Своите ученици дека мора да оди во Ерусалим и да претрпи многу нешта… и да биде убиен… и да воскресне на третиот ден“ (16:21).

Петар не го сфаќа тоа добро. Иако Тој е првиот од учениците што ја признал Исусовата божественост, тој не може да поднесе помисла дека Исус мора да страда и да умре. Затоа, Петар извикува: „Далеку од Тебе, Господи; ова никогаш нема да ти се случи“ (16:22).

Како и другите ученици, Петар негува надеж дека Исус наскоро ќе стане нивен голем шампион и ќе ги доведе до победа над сите нивни природни непријатели. Тие со нетрпение го очекуваа денот кога Исус ќе се постави за нивен вистински цар, долгоочекуваниот Месија кој ќе го избави својот народ и ќе биде владетел на сите народи. Можеби им било познато пророштвото запишано во Даниел. Како што е напишано: „Во моето видение ноќе погледнав, и пред мене имаше еден како син човечки, кој доаѓа со небесните облаци…. И му беше дадена власт и слава и царство, за да Му служат сите народи, народи и јазици. Неговото владеење е вечно и вечно, и неговото царство никогаш нема да биде уништено“ (Даниил 7:13-14).

Лесно е да се замисли дека Петар можеби размислува за земни наместо небесни награди. Би било природно за него да има високи очекувања за ова ново и славно царство, со Исус како цар. Во најмала рака, тоа би било крај на римското владеење и нов почеток за народот на Израел. Можеби дури и има посебно место за Петар во новото царство.

Но, ова е за погрешно да се разбере вистинската цел на животот на Исус на земјата. Вистинската цел на Исусовата мисија е да ги победи и покори духовните непријатели, а не природните. На крајот на краиштата, евангелието започнува со пророштвото: „Тој ќе го спаси Својот народ од нивните гревови “ - не од нивните физички угнетувачи (види 1:21).

Ова е нов и поинаков вид на спасение, сосема различно од она што се очекувало од Месијата. Овој вид на спасение може да се постигне само преку искусувањето на Исусовите борби против секое зло што некогаш би можело да го нападне човештвото. Да се негира неопходноста од овој процес, да се мисли дека постои некој друг, полесен начин, значи да се негира самата цел на Господовото доаѓање. Значи, кога Петар му вели на Исус: „Ова нема да ти се случи, Господи“, тоа е еднакво на отфрлање на овој суштински процес. Затоа, Исус му вели на Петар: „Тргни зад мене, сатано. Ти си Мене навреда, зашто не се сеќаваш на Божјите работи, туку на човечкото“ (16:23).

Природно е да се претпочита лесен, без напор начин. Но, без духовни искушенија и борби, нема духовен раст. Ова понекогаш се нарекува „Патот на крстот“. И за Исус и за Неговите следбеници, духовното искушение би било неизбежно. Затоа, Исус вели: „Ако некој сака да оди по Мене, нека се одрече од себе, нека го земе својот крст и нека оди по Мене. Зашто, кој сака да го спаси својот живот, ќе го загуби, а кој ќе го загуби својот живот заради Мене, ќе го најде. Зашто, каква корист има човек ако го добие целиот свет, а ја загуби сопствената душа? Или што ќе даде човек во замена за својата душа? (16:24-26). ¹⁶

Колку и да е непријатна или непожелна оваа вест, тоа е токму она што учениците треба да го слушнат во овој момент од нивниот духовен развој. Исус многу јасно им дава до знаење дека не смее да се избегнува искушението. Треба да запомниме, Петар го направи првиот чекор за да стане вистински христијанин. Тој призна дека Исус е Христос, Синот на живиот Бог. Но, ако сака ова исповедање на верата да го направи жива реалност, отсега мора да се стреми кон небесни, а не само земни награди. Тој дури мора да биде подготвен да ја остави својата стара волја пред да добие нов тестамент. Ова е подлабокото значење на зборовите на Исус: „Кој сака да го спаси својот живот, ќе го загуби, а кој ќе го загуби својот живот заради Мене, ќе го најде“ (16:25). ¹⁷

Исус потоа додава големо ветување заедно со уверувањето дека Неговото царство доаѓа наскоро. Тој вели: „Зашто Синот Човечки ќе дојде во славата на Својот Татко со Своите ангели, и тогаш ќе го награди секого според неговите дела. Вистина, ви велам, тука стојат некои кои нема да вкусат смрт додека не го видат Синот Човечки како доаѓа во Своето царство“ (16:27-28).

На учениците, кои буквално ги разбираат овие зборови, Исус изгледа како да им вели дека ќе го воспостави Своето физичко царство и дека тоа ќе се случи за време на нивниот живот. Со други зборови, пред да умрат, или дури и да „вкусат смрт“, Исус ќе го воспостави Своето ново царство. Но, Исус зборува за нешто многу повнатрешно. Тој зборува за тоа како може да се воспостави небесното царство во секој од нас, дури и сега пред да вкусиме физичка смрт.

Воспоставувањето на тоа царство започнува со одлука да ја искористиме нашата од Бога дадена способност да го подигнеме нашиот ум над само природниот степен на нашиот живот за да можеме да ги разбереме законите на духовната реалност. Оваа способност, која е всадена во секого од создавањето, ни овозможува да ги отвориме нашите духовни очи за да можеме да ја видиме и разбереме божествената вистина во нашиот живот.

Секогаш кога ја користиме оваа способност, подигајќи го нашето разбирање над материјалните грижи, доаѓаме до ново разбирање. Ние ги гледаме сите работи во светлото на вишата вистина. Токму за оваа внатрешна глетка зборува Исус кога вели: „Тука стојат некои кои нема да вкусат смрт додека не го видат Синот Човечки како доаѓа во Своето царство“ (16:28). ¹⁸

Практична примена

Исусовото ветување дека некои луѓе нема да ја „вкусат смртта“ додека не го видат како доаѓа во Неговото царство, изгледа значи дека тој многу наскоро ќе го воспостави Своето земно царство. Со други зборови, ова ќе се случи во текот на нивниот животен век. Разбрано подлабоко, тоа значи дека Исус го поставува Своето царство токму сега, во секој од нас. Затоа, како практична примена, направете простор за воспоставување на тоа царство во вашето срце. Започнете со учење на законите на тоа царство како што се учи во Словото. Тогаш живејте според тие закони со тоа што ќе дозволите Божјата волја да се изврши во вас и да дејствува преку вас. Како помош за да му помогнете на Господ да го воспостави Неговото царство во вас, медитирајте за зборовите што Тој им ги дал на своите ученици кога ги научил како да се молат. Фокусирајте се особено на зборовите: „Да дојде царството твое, нека биде волјата Твоја“ (6:10).

Фусноти:

556. And their teeth were as those of lions, signifies that sensual things, which are the ultimates of the intellectual life, seem to them to have power over all things. This is evident from the signification of "teeth," as being the sensual things which are the ultimates of the natural life in respect to the understanding (of which presently); and from the signification of "lions," as being the truths of the church in respect to power, but here falsities destroying truths, thus also these in respect to power (of which above, n. 278). Here falsities are meant, because "locusts" signify the corporeal-sensual who are in the falsities of evil. These seem to themselves to have understanding, and thereby power over all things, because that persuasiveness which has been treated of above has its seat in the sensual, which is the ultimate of the natural life; for this sensual, or the sensual man, is in self-confidence, and in the belief that he is wiser than all others, for he is unable to weigh and explore himself, because he does not think interiorly; and when he has persuaded himself of this, then such confidence and belief are in all things that he speaks. And because his speech takes its tone from these, it fascinates and infatuates the minds of others, for the tone of confidence and belief produces such an effect; and this is especially manifest in the spiritual world, where man speaks from his spirit; for the affection of self-confidence and of the consequent belief that a thing is so is in man's spirit, and a man's spirit speaks from his affection. In the natural world it is different. There man's spirit discourses by means of the body, and for the sake of the world brings forth such things as are not of the affection of his spirit, which he rarely exhibits, that its character may not be known. For this reason it is unknown in the world that there is such an infatuating and suffocating persuasiveness as exists in the spirit of the sensual man, who believes himself to be wiser than others. From this it can be seen why "their teeth were as those of lions" signifies that sensual men seem to themselves to have understanding, and thereby power over all things. That "teeth" signify sensual things, which are the ultimates of the natural life in respect to knowledge [scientia] can be seen from the correspondence of "teeth," as described in the work on Heaven and Hell (n. 575), and in the Arcana Coelestia (n. 5565-5568).

[2] That "teeth" have this signification can be seen from the following passages in the Word. In David:

My soul, I lie in the midst of lions; their teeth are spear and arrows, and their tongue a sharp sword (Psalms 57:4).

"Lions" signify those who by means of falsities destroy the truths of the church; "their teeth which are spear and arrows" signify the knowledges that are applied to confirm falsities and evils, and thus to destroy the truths and goods of the church; "their tongue a sharp sword" signifies crafty reasonings from falsities, which are called "a sharp sword" because a "sword" signifies falsity destroying truth.

[3] In the same:

O God, break off their teeth in their mouth; remove ¹ the jaw teeth of the young lions (Psalms 58:6).

"Teeth in their mouth" signify the knowledges from which they produce falsities; "the jaw teeth of the young lions," signify the truths of the Word falsified, which in themselves are falsities, and which are especially effective in destroying the truths of the church.

[4] In Joel:

A nation cometh up upon my land, vigorous and without number; its teeth are the teeth of a lion, and it hath the jaw teeth of an immense lion. It maketh ² my vine to a waste, and my fig tree to froth (Joel 1:6, 7).

"A nation that cometh up upon the land" signifies evil devastating the church, "nation" meaning evil, and "land" the church; "vigorous and without number" signifies powerful and manifold; "vigorous" is predicated of the power of evil, and "without number" of the power of falsity; "its teeth are the teeth of a lion" signifying destroying falsities; "the jaw teeth of an immense lion" signify truths falsified; "it reduceth the vine to a waste, and the fig tree to froth," signifies the destruction of spiritual and natural truths; spiritual truths are those of the spiritual sense of the Word, and natural truths those of the sense of its letter (See also above, n. 403, where this is explained). The "teeth of lions" in these passages have a similar signification as "teeth as those of lions" here in Revelation. "Teeth" properly signify such things as are merely in the memory and are brought forth therefrom, for the things that are in the memory of the sensual man correspond to bones and teeth.

[5] In Daniel:

There came up out of the sea a second beast like to a bear; three ribs were in its mouth between its teeth; and they said unto it, Arise, devour much flesh. After this there came up a fourth beast, dreadful, and terrible, and exceedingly strong, and it had great teeth of iron; it devoured and crushed, and trampled the remnant with its feet (Daniel 7:5, 7).

"A beast from the sea" means the love of dominion, to which holy things serve as means, and the "four beasts" signify its successive increase; this "second beast like to a bear" signifies the second state, when such dominion is confirmed by means of the Word; those who do this appear in the spiritual world like bears. "Three ribs in the mouth between the teeth" signify all things of the Word which they apply, and which they understand merely according to the letter, "three ribs" meaning all things of the Word, "in the mouth" meaning, which they apply in teaching; "between the teeth" meaning which they understand merely according to the letter, that is, as the sensual man does; "they said unto it, Arise, devour much flesh," signifies that they applied many things and thereby destroyed the genuine sense of the Word; "the fourth beast that came up out of the sea, dreadful, and terrible, and exceedingly strong," signifies the fourth and last state, when by holy things as means they established for themselves dominion over heaven and earth; because this state is profane and powerful it is called "dreadful, and terrible, and exceedingly strong;" "it had great teeth of iron" signifies falsities from the sensual man hard against the truths and goods of the church; "it devoured and crushed" signifies that it perverted and destroyed; "and trampled the remnant with its feet" signifies that what they could not pervert and destroy they defiled and blotted out by the evils of natural and corporeal loves. (The rest respecting these beasts may be seen explained above, n. 316.)

[6] In Moses:

The tooth of beasts I will send upon them, with the poison of the creeping things of the earth (Deuteronomy 32:24).

This evil, among others, was denounced upon the Israelitish and Jewish people if they did not keep and do the statutes and commandments; "the tooth of beasts" signifies falsities from evils of every kind, and "the poison of the creeping things of the earth" signifies the things that destroy and utterly extinguish spiritual life; "beasts" signify in the Word such things as belong to the natural man, and "the creeping things of the earth" the things belonging to the sensual man; both these when separated from the spiritual man are mere falsities from evils, because they are merely such things as belong to the body to which they adhere, and as belong to the world to which they stand nearest; and from the body and the world all thick darkness in spiritual things arises.

[7] In David:

Arise, O Jehovah; save me, O my God; for Thou smitest all mine enemies upon the cheek; Thou breakest the teeth of the wicked (Psalms 3:7).

"To smite the enemies upon the cheek" signifies to destroy interior falsities with those who are opposed to the goods and truths of the church; such persons and their falsities of evil are meant in the Word by "enemies;" "to break the teeth of the wicked" signifies to destroy exterior falsities, which are such as are based on the fallacies of the senses and are confirmed by them.

[8] As the expressions in David, "to smite the cheek" and "to break the teeth" signify the destruction of interior and exterior falsities, it can be seen what is meant by "smiting on the cheek" in Matthew:

Ye have heard that it hath been said, An eye for an eye, and a tooth for a tooth; but I say unto you, Resist not evil; but whosoever shall smite thee on thy right cheek turn to him the other also. And if any man wisheth to sue thee at the law and to take away thy coat, let him have thy cloak also; and whosoever shall compel thee to go one mile, go with him two. Give to everyone that asketh thee, and from him that wisheth to borrow of thee turn not thou away (Matthew 5:38-42).

That these words are not to be understood according to the letter is evident to everyone; for who is bound by Christian love to turn the left cheek to him who smites the right, or to give the cloak to him who would take away the coat? In a word, who is there to whom it is not allowable to resist evil? But as all things that the Lord said were in themselves Divine-celestial, it can be seen that these words, as well as the others which the Lord spoke, contain a heavenly sense. The sons of Israel had this law that they should give "an eye for an eye, and a tooth for a tooth" (Exodus 21:23, 24; Leviticus 24:20; Deuteronomy 19:21), because they were external men, and thus were only in the representatives of heavenly things, and not in heavenly things themselves, thence not in charity, in mercy, in patience, nor in any spiritual good; consequently they were under the law of retaliation; for the heavenly law and thence the Christian law is that which the Lord taught in the Gospels:

All things whatsoever ye would that men should do unto you, even so do ye to them; this is the Law and the Prophets (Matthew 7:12; Luke 6:31).

Because this is the law in heaven, and from heaven in the church, therefore every evil carries with it a corresponding punishment, which is called the punishment of evil, and is in the evil as if joined with it; and from this springs the punishment of retaliation which was prescribed for the sons of Israel, because they were external and not internal men. Internal men, as the angels of heaven are, do not wish the retaliation of evil for evil, but from heavenly charity they forgive freely; for they know that the Lord protects from the evil all who are in good, and that He protects according to the good with them, and that He would not protect if on account of the evil done to them they should burn with enmity, hatred, and revenge, for these drive away protection.

[9] These things, therefore, are involved in what the Lord here said; but their signification shall be given in order: "An eye for an eye, and a tooth for a tooth," signifies that so far as anyone takes away from another the understanding of truth and the sense of truth, so far are they taken away from him, the "eye" signifying the understanding of truth, and "tooth" the sense of truth, for a "tooth" means truth or falsity such as the sensual man has. That one who is in Christian good will permit an evil person to take these away as far as he can, is described by what the Lord says in reply on the same subject. "Resist not him that is in evil" signifies that there should be no fighting back of retaliation; for angels do not fight with the evil, much less do they return evil for evil, but they allow it to be done, since they are protected by the Lord, and therefore no evil from hell can do them harm. "Whosoever shall smite thee on thy right cheek turn to him the other also" signifies if anyone wishes to do harm to the perception and understanding of interior truth, it may be allowed to the extent of the effort; "the cheek" signifies the perception and understanding of interior truth, the "right cheek" affection for it and consequent perception of it, and the "left cheek" understanding of it, and as the "cheek" is mentioned, so is "smiting," which means doing harm to; for all things pertaining to the mouth, as the throat, the mouth itself, the lips, the cheeks, the teeth, signify such things as belong to the perception and understanding of truth, because they correspond to them, therefore by these objects in the sense of the letter of the Word, which consists of pure correspondences, these things are expressed; "if any man wisheth to sue thee at the law and to take away thy coat, let him have thy cloak also," signifies if anyone wishes to take away truth interiorly with thee, it may be allowed him to take away also exterior truth, "coat" signifying interior truth, and "cloak" exterior truth. This also is what angels do when they are with the evil, for the evil can take away nothing of good and truth from angels, but they can from those who on that account burn with enmity, hatred, and revenge, for these evils avert and repel protection by the Lord; "whosoever shall compel thee to go one mile, go with him two," signifies whoever wishes to lead away from truth to falsity and from good to evil, since he cannot do it, may be left unopposed, a "mile" having a similar signification as a "way," namely, that which leads away or leads; "give to everyone that asketh thee" signifies that it is to be permitted; "and from him that wisheth to borrow of thee turn thou not away" signifies that if anyone wishes to be instructed he may be instructed, for the evil desire this that they may pervert and take away, and yet they cannot. This is the spiritual sense of these words, in which are stored up the hidden things that have now been said, which are especially for the angels; who perceive the Word only according to its spiritual sense; they are also for men in the world who are in good, when the evil are trying to lead them astray. That the opposition of the evil to those whom the Lord protects is such it has been granted me to know by much experience; for they have continually striven in every way and with all their might to take away from me truths and goods, but in vain. From what has been presented it can also in some degree be seen that a "tooth" signifies truth or falsity in the sensual, which is the ultimate of the intellectual life with man; that this is the signification of "tooth" is evident from the Lord's reply, in which the perception and understanding of truth are treated of, which the evil strive to take away from the good.

[10] That this is the signification of "teeth" can be seen further from the following passages. In Jeremiah:

In those days they shall say no more, The fathers have eaten a sour grape, and the teeth of the sons are set on edge. But every man shall die in his own iniquity; every man that eateth the sour grape, his teeth shall be set on edge (Jeremiah 31:29, 30; Ezekiel 18:2-4).

This involves evidently that the sons and descendants shall not incur punishment on account of the evils of parents, but everyone on account of his own evil; "to eat the sour grape" signifies to appropriate to oneself the falsity of evil, for a "sour grape," which is a bitter and bad grape, signifies the falsity of evil, and "to eat" signifies to appropriate to oneself; and "the teeth set on edge" signifies to be in the falsity of evil therefrom, for "teeth" here as above signify falsities in ultimates or in the sensual man, in which the evils of parents, which are called hereditary evils, especially lie hidden in children, and "to be set on edge" signifies the appropriation of falsity from evil; for a man is not punished on account of hereditary evils but on account of his own and so far as he makes hereditary evils actual in himself; therefore it is said that "everyone shall die in his own iniquity; and every man that eateth the sour grape, his teeth shall be set on edge."

[11] In Job:

All men abhor me; my bone cleaveth to my skin and to my flesh; I have escaped with the skin of my teeth (Acts of the Apostles 19:19, 20).

In the sense of the letter this means that he became thus lank and lean; but in the spiritual sense it signifies that temptations so suppressed the interiors of his mind that he became sensual, and thought only in things most external, and yet that he thought truths and not falsities; this is signified by "I have escaped with the skin of my teeth," "teeth" without skin signifying falsities, but with skin not falsities, since they are still in some degree clothed.

[12] In Amos:

I have given to you emptiness of teeth in all your cities, and want of bread in all your places (Amos 4:6).

"Emptiness of teeth in the cities" stands for a scarcity of truth in doctrines, and "want of bread in all places" for scarcity of good from doctrines in the life.

[13] In Zechariah:

I will take away his bloods out of his mouth, and his abominations from between his teeth (Zechariah 9:7).

This is said of Tyre and Sidon, which signify the knowledges of truth and good, here these falsified; "bloods out of the mouth" signify the falsifications of the knowledges of truths; and "the abominations from between the teeth" signify the adulterations of the knowledges of good; the knowledges of good are also truths, for to know goods is from the understanding, and the understanding is of truth.

[14] In David:

The waters had overwhelmed us, the presumptuous waters had passed over our soul. Blessed be Jehovah, who hath not given us as a prey to their teeth (Psalms 124:4-6).

The "waters that had overwhelmed" signify falsities that flow in, and as it were overwhelm man when he is in temptations; therefore it is said, "Blessed be Jehovah, who hath not given us as a prey to their teeth," that is, to the hells that destroy truths by falsities, thus to destructive falsities.

[15] In Job:

I brake the jaw teeth of the wicked, and plucked the prey out of his teeth (Job 29:17).

This Job says of himself. "I brake the jaw teeth of the wicked" signifies that he fought against falsities and conquered them, "jaw teeth" signifying knowledges [scientifica] from the sense of the letter of the Word, adapted to confirm the falsities by which truths are destroyed; and "I plucked the prey out of his teeth" signifies that he delivered others from falsities by instructing them.

[16] Because the "teeth" signify falsities in things most external, "gnashing of teeth" signifies to fight with vehemence and anger from falsities against truths, in the following passages. In Job:

He teareth me in his wrath, and hateth me; mine enemy gnasheth upon me with his teeth, he sharpeneth his eyes against me (Job 16:9).

In David:

The halt whom I know not gather themselves together against me, they rend, nor are they silent. They gnash upon me with their teeth (Psalms 35:15, 16).

In the same:

The wicked plotteth against the just, and gnasheth upon him with his teeth (Psalms 37:12).

In the same:

The wicked shall see and be provoked; he shall gnash with his teeth, and melt ³ away (Psalms 112:10).

In Micah:

Against the prophets that lead the people astray, that bite with their teeth (Micah 3:5).

In Lamentations:

All thine enemies opened their mouth against thee, O daughter of Jerusalem, they hissed and gnashed the teeth (Lamentations 2:16).

In Mark:

One said to Jesus, I have brought unto thee my son, who hath an evil ⁴ spirit; and wheresoever it taketh him it teareth him; and he foameth and grindeth his teeth, and pineth away; and I spake to Thy disciples that they should cast it out, but they were not able. And Jesus said unto him, Thou dumb and deaf spirit, I command thee come out of him, and enter no more into him (Mark 9:17, 18, 25).

One who is ignorant of the spiritual sense of the Word might suppose that they are said "to gnash the teeth" merely because they were angry and intent on evil, since men then press the teeth together; but they are said "to gnash the teeth" because the endeavor to destroy and the act of destroying truths by means of falsities are meant by it; this is said in the Word because "teeth" signify falsities in things most external, and "gnashing" signifies vehemence in fighting for them; this effort and act are also from correspondence.

[17] Moreover, such was the deaf and dumb spirit that the Lord cast out; for all spirits are from the human race; this spirit was from that kind of men who had vehemently fought for falsities against truths; consequently the one obsessed by him "foamed and gnashed his teeth." He is called by the Lord "deaf and dumb" because he was unwilling to perceive and understand the truth, for such are signified by "the deaf and the dumb." And because this spirit was determined and obstinate against truths, and had confirmed himself in falsities, the disciples were not able to cast him out, for the falsities for which he had fought they were not yet able to dispel because they had not yet reached the proper state, and it was for this also that the disciples were rebuked by the Lord. That this spirit was such, and the one obsessed by him was not such, is signified by "the spirit tearing him," and the obsessed "pining away;" and the Lord's commanding the spirit "to enter no more into him."

[18] All this makes clear what is signified by:

Gnashing of teeth (Matthew 8:12; 13:42, 50; 22:13; 24:51; 25:30; Luke 13:28).

"Gnashing of teeth" in the hells means continual disputation and combat of falsities with each other and against truths, and thus of those who are in falsities, joined with contempt of others, enmity, jeering, derision, blaspheming, and these also burst forth into attempts to tear each other in pieces, for everyone fights for his own falsity from love of self, of learning, and of fame. These disputations and contests are heard outside of these hells as gnashings of teeth, and are also turned into gnashings of teeth when truths flow in thither out of heaven. (But more on this subject may be seen in the work on Heaven and Hell 575.)

[19] Because with the evil the teeth correspond to the falsities they have in the ultimates of their intellectual life, which are called corporeal-sensual, therefore the spirits who are such appear deformed in the face, the greater part of which is made up of the teeth standing widely apart like gratings, and in a broad grin, and this because such gaping of teeth corresponds to the love and eagerness for fighting for falsities against truths.

[20] Because the teeth correspond to the ultimates of man's intellectual life, which are called sensual, and these when separated from the truths of the interior understanding, which are called spiritual, are in the falsities of evil, but the same when not separated correspond to the truths of good in the sensual, so "teeth" in the Word signify also ultimate truths (as in Job 19:19, 20; Amos 4:6, which may be seen explained above).

[21] And because the Lord glorified His entire Human, that is, made it Divine, therefore it is said of Him in Moses:

His eyes shall be red with wine, and His teeth white with milk (Genesis 49:12).

"Eyes red with wine" signifies that His intellectual was Divine truth from Divine good; and "teeth white with milk" signifies that His sensual was likewise Divine truth from Divine good; for "Shiloh" here (verse Genesis 49:10) means the Lord.

[22] Because "teeth" correspond to the ultimates of the intellectual life, which are called sensual, good spirits and angels have teeth the same as men, but with them the teeth correspond to truths in the ultimate sensual, for with them the sensual is not separated from the truths of the interior understanding which are called spiritual.

Фусноти:

403. As a fig tree casteth her unripe figs when shaken by a great wind, signifies which knowledges the natural man has laid waste by its reasonings. This is evident from the signification of "fig-tree," as being the natural man (of which presently); from the signification of "her unripe figs" as being the things that are in the natural man, which especially are the knowledges implanted in the natural man from infancy, and that are not yet mature, having been merely heard and thence accepted; also from the signification of "shaken by a great wind," as being, which the natural man has laid waste by reasonings. "To be shaken by a great wind" here signifies the reasonings from the falsities of evil, for "great" in the Word is predicated of good and of evil, "wind" of truth and of falsity, and "to be shaken thereby," of reasoning therefrom. Such is the signification of these words, although they are used comparatively, because in the Word all comparisons, like the rest, are significative, for they are equally correspondences. With respect to these things, the case is this: every man is born natural from his parents, but becomes spiritual from the Lord, which is called to be born anew or to be regenerated; and because he is born natural, therefore the knowledges that he imbibes from infancy, before he becomes spiritual, are implanted in his natural memory; but as he advances in years and begins to consider rationally the knowledges of good and truth that he has imbibed from the Word or from preaching, if he is then leading an evil life he eagerly adopts and is imbued with the falsities that are opposite and contrary to these knowledges, and then, because he is endowed with ability to reason, he reasons from falsities against the knowledges of his infancy and childhood, in consequence of which these are cast out, and falsities take their place; this, therefore, is what is signified by "the stars shall fall to the earth as a fig-tree casteth her unripe figs when shaken by a great wind."

[2] That "the fig-tree" signifies the natural man is from correspondence; for in heaven gardens and paradises are seen, where there are trees of every kind, and each tree signifies something of the Divine that is communicated to angels by the Lord. In general, "the olive" signifies the celestial, which is of the good of love; "the vine" the spiritual, which is of truth from that good; and "the fig-tree," the natural, which is derived from the spiritual or the celestial. And as these trees have this signification they also signify the angel or man in whom such things exist. But in a general sense they signify a whole society, because every society in the heavens is so formed as to present the image of a single man. In the spiritual sense, however, these trees signify the church, "the olive" the celestial church, "the vine" the spiritual church, and "the fig-tree" the natural church, which is the external church corresponding to the internal. From this it can be seen why "the fig-tree" is said to signify the natural man, that is, the natural with man.

[3] That "the fig tree" signifies this, and, in general, the external church is evident also from other passages in the Word, where it is mentioned, as from the following. In Isaiah:

All the host of the heavens shall waste away, and the heavens shall be rolled up as a book; and all their ¹ host shall fall down as the leaf falleth off from the vine, and as that which falleth from the fig-tree (Isaiah 34:4).

This is said of the day of the Last Judgment, which was to come, and which also did come; for the Last Judgment foretold by the prophets of the Old Testament was accomplished by the Lord when He was in the world; and as the things then done were like those done in the Last Judgment that is foretold in Revelation, and has at this day been accomplished by the Lord, so nearly the same things are said; as in the prophet Isaiah, that "all the host of the heavens shall fall down, as the leaf falleth off from the vine, and as that which falleth from the fig-tree," likewise that "the heavens shall be rolled up as a scroll;" and in Revelation, that "the stars shall fall unto the earth, as a fig-tree casteth her unripe figs," and that "the heaven shall depart as a book rolled up." "All the host of the heavens shall waste away" signifies that all goods and truths that are of love and faith are corrupted, "the host of the heavens" meaning all goods and truths that are of love and faith; for the sun, moon, and stars, by which these are signified, are called "the host of the heavens." "The heavens shall be rolled up as a book" signifies their dispersion; "all the host shall fall down as the leaf from the vine, and as that which falleth from the fig tree" signifies a laying waste from the falsities of evil.

[4] In Jeremiah:

In consuming I will consume them; there shall be no grapes on the vine nor figs on the fig-tree, and the leaf shall wither (Jeremiah 8:13).

"No grapes on the vine" signifies that there is no spiritual good, for "the vine" signifies the spiritual man, and "the grape," as being its fruit, signifies the good of that man, which is called spiritual good; "nor figs on the fig-tree" signifies that there is no natural good, for "the fig-tree" signifies the natural man, and "the fruit of the fig tree" signifies the good of that man which is called natural good. Evidently "the vine" does not mean a vine, nor "the fig-tree" a fig-tree, for it is said, "In consuming I will consume them, there shall be no grapes on the vine nor figs on the fig-tree," for they would not be consumed on that account. Moreover, the vastation of the church is what is treated of, as is clearly evident from what there precedes and follows.

[5] In Hosea:

I will make all her joy to cease, her feast, her new moon, her sabbath. And I will lay waste her vine and her fig-tree, whereof she hath said, These are my meretricious hire; and I will make them a forest, and the wild beast of the field shall eat them (Hosea 2:11-12).

This treats of the churches and of the falsification of truth therein. That the church is treated of is evident from the second verse of this chapter, where it is said, "Plead with your mother; for she is not my wife, and I am not her husband," "mother" and "wife" meaning the church. Moreover, the holy things of the church, from which worship is performed, and the worship itself, are signified by "the feast, the new moon, and the sabbath," which shall cease; therefore "I will lay waste her vine and her fig-tree" signifies that both spiritual good and natural good are to perish. That "they will be made a forest, and the wild beast of the field shall eat them" signifies that both will be merely natural, and that the spiritual will be consumed by falsities and lusts; "forest" signifying the merely natural, and "wild beast of the field" falsities and lusts. And as falsities in the church are especially falsified truths, and these are treated of in this chapter, it is said, "whereof she hath said, These are my meretricious hire," "meretricious hire" signifying falsification.

[6] In Joel:

A nation shall come up upon My land, vigorous and without number; its teeth are the teeth of a lion, and it hath the cheek-teeth of an immense ² lion. It hath made My vine a waste. and My fig-tree foam; [in stripping it hath stripped it, and cast it away;] the branches thereof are made white. The vine is dried up and the fig-tree languisheth; the pomegranate-tree, the palm-tree also, and the apple-tree, all the trees of the field are dried up (Joel 1:6-7, 12).

This whole chapter treats of the devastated church; and "the nation that comes up upon the land, vigorous and without number, having the teeth of a lion, and the cheek-teeth of an immense lion," does not signify any such nation, but direful evil and falsity therefrom; "the land upon which it comes up" signifies the church; "the teeth of a lion" signify the falsities of such evil; and because these destroy all the goods and truths of the church, they are called "the teeth of the lion and the great cheek-teeth of a lion," "lion" signifying [falsity] which destroys. Therefore "it hath made My vine a waste, and My fig-tree foam," signifies that the church internal and external is thereby vastated, "vine" signifying the internal church, and "fig-tree" the external, "foam" signifying where there is inwardly no truth; "in stripping it hath stripped it, and cast it away" signifies that there is no longer any good or truth that is not destroyed, "to strip," that is, of fruits and leaves, means of goods and truths, and "to cast away" means to destroy entirely; "the branches thereof are made white" signifies that there is no longer anything spiritual; "the pomegranate, the palm, and the apple, and all the trees of the field, that are dried up" signify the kinds of goods and truths of the church, and its knowledges, which are consummated by evils and falsities, "the trees of the field" signifying in general the knowledges of good and truth.

[7] In the same:

Fear not, ye beasts of My fields; for the habitations of the wilderness are full of herbs, for the tree beareth her fruit, the fig-tree and the vine shall yield their strength (Joel 2:22).

This treats of the establishment of the church, therefore "the beasts of the field" do not mean beasts of the field, but the affections of good in the natural man, consequently those in whom are such affections. Who does not see that it cannot be beasts to whom it is said, "Fear not, ye beasts of my fields?" "The habitations of the desert are made full of herbs" signifies that with such there will be knowledges of truth where there were none before, "the habitations of the wilderness" meaning the interiors of the mind of those in whom these did not exist before, "full of herbs" signifying the increase and multiplication of these; "for the tree beareth her fruit, the fig tree and the vine shall yield their strength" signifies that they have natural good and spiritual good, "strength" here meaning the production of fruit.

[8] In Amos:

Your many gardens and your vineyards, and your fig-trees and your olive-trees, the palmer-worm hath devoured; yet have ye not returned unto me (Amos 4:9).

"Gardens" signify all things of the church that constitute intelligence and wisdom; "vineyards" spiritual goods and truths; "fig-trees" natural goods and truths; "olive-trees" celestial goods and truths; "the palmer worm" means the falsity that destroys; "the fig-tree," "the vine," and "the olive" properly signify the church and the man of the church; but as the church is a church and man is a man from goods and truths, so these also are signified by those trees, goods by their fruits, and truths by their branches and leaves.

[9] In Haggai:

Set your heart from this day and onwards. Is not the seed yet in the barn, even to the vine and fig-tree, and the pomegranate and the olive-tree? (Haggai 2:18-19).

These words in the spiritual sense mean that there are goods and truths yet remaining; all goods and truths from first to last are meant by "the vine, the fig-tree, the pomegranate, and the olive-tree," "the vine" meaning spiritual good and truth; "the fig-tree" natural good and truth; "the pomegranate" in general that which belongs to knowing and perceiving, and in particular, the knowledges and perceptions of good and truth; and "the olive-tree" the perception of celestial good and truth; "the barn" signifies where all these are, either the church or the man in whom the church is, or the mind of the man which is the subject.

[10] In Habakkuk:

The fig-tree shall not blossom, neither shall there be produce on the vines; the labor of the olive shall dissemble, and the fields shall yield no food (Habakkuk 3:17).

"The fig-tree shall not blossom" signifies that there shall be no natural good; "neither shall there be produce on the vines" signifies that there shall be no spiritual good; "the labor of the olive shall dissemble" signifies that there shall be no celestial good; "the fields shall yield no food" signifies that there shall be no spiritual nourishment.

[11] In Moses:

Jehovah God bringeth thee to a good land, a land of brooks of water, of fountains and depths going forth in valley and mountain; a land of wheat and barley, and of vine and fig-tree and pomegranate; a land of oil-olive and honey (Deuteronomy 8:7-8).

"The good land" to which they shall be led means the land of Canaan, which signifies the church; here, therefore, "vine," "fig-tree," "pomegranate," and "olive," have a like signification as above. (The remainder may be seen explained before, n. 374)

Because "the land of Canaan" signifies the church, and "the vine," "the fig-tree," and "the pomegranate," signify the internal and external things of the church, so it came to pass that the explorers of that land brought away such things from it, respecting which it is thus written in Moses:

The explorers of the land of Canaan came to the brook Eshcol, and cut down from thence a branch with one cluster of grapes, which they bare upon a pole between two; and also of the pomegranates and of the figs (Numbers 13:23).

[12] Because "the vine" and "the fig-tree" signify such things, it is said in the Word of those who are in the goods and truths of the church, and thus in safety from evils and falsities, that "they shall sit securely under their own vine and under their own fig-tree, and none shall make afraid." Thus in the first book of Kings:

Judah and Israel dwelt in security, every man under his vine and under his fig-tree, from Dan even to Beersheba, all the days of Solomon (1 Kings 4:25).

In Zechariah:

I will remove the iniquity of this land in one day. In that day ye shall cry every man to his companion, to the vine and to the fig-tree (Zechariah 3:9-10).

And in Micah:

In the end of the days it shall be that the mountain of the house of Jehovah shall be established as the head of the mountains; nation shall not lift up sword against nation, neither shall they learn war any more; but they shall sit every man under his vine and under his fig-tree; and none shall make afraid (Micah 4:1, 4:3-4).

These things are said respecting the Lord's kingdom, which is with those in the heavens and on the earth who are in love to Him. The Lord's kingdom is signified by "the mountain of Jehovah, which is established as the head of the mountains," for "the mountain of Jehovah" signifies the Lord's kingdom constituted of those who are in love to Him; and as these dwell above the others in the heavens, it is said that this mountain "shall be established as the head of the mountains" (See in the work on Heaven and Hell 188). And as such have truths inscribed on their hearts, and therefore do not dispute about them, it is said that "nation shall not lift up sword against nation, neither shall they learn war any more," which signifies that in that kingdom there shall be no disputation about truths (See in the same work, n 25-26, 270, 271). That through the truths and goods in which they are, they shall be safe from evils and falsities is signified by "they shall sit under their own vine and under their own fig tree, and none shall make afraid."

[13] In Jeremiah:

Lo, I will bring upon you a nation from afar, which shall eat up thy harvest and thy bread; and it shall eat up thy sons and thy daughters; it shall eat up thy flock and thy herd; it shall eat up thy vine and thy fig tree (Jeremiah 5:15, 17).

"A nation from afar" signifies the evil opposed to celestial good, "from afar" signifying apart and remote from, also opposed to, goods and truths; "which shall eat up thy harvest and thy bread" signifies that it will destroy all truths and goods by which there is spiritual nourishment; "which shall eat up thy sons and thy daughters" signifies all the spiritual affections of truth and good; "which shall eat up thy flock and thy herd" signifies truths and goods internal and external; "which shall eat up thy vine and thy fig tree" signifies thus the internal and the external of the church.

[14] In Hosea:

I found ³ Israel like grapes in the wilderness; I saw your fathers as the first-ripe in the fig-tree in its first season (Hosea 9:10).

"Israel" and "the fathers" do not mean here the fathers of the tribes of the sons of Jacob, but those who were of the Ancient Church, because they were in good (See Arcana Coelestia 6050, 6075, 6846, 6876, 6884, 7649, 8055); because these were in good, but at the beginning in ignorance of truth, through which, however, good comes, it is said, "I found Israel like grapes in the wilderness; I saw your fathers as a fig-tree in its first season," "grapes" signifying spiritual good, "wilderness" signifying ignorance of truth, and "the first-ripe in the fig-tree" signifying natural good from spiritual good in infancy.

[15] In Luke:

When these things begin to come to pass, look up, and lift up your heads. And He spoke a parable: Behold the fig-tree and all the trees; when now they shall have shot forth ye see and shall know of your own selves that summer is now near. So ye also, when ye shall see these things coming to pass know that the kingdom of God is nigh (Luke 21:28-31; Matthew 24:32; Mark 13:28-29).

This treats of the consummation of the age, which is the Last Judgment, and the signs which precede are enumerated, which are meant by "when all these things begin to come to pass;" that a new church is then to begin, which in its beginning will be external, is signified by "Behold the fig-tree and all the trees, when they have shot forth." This parable or similitude was related because "the fig-tree" signifies the external church, and "trees" signify the knowledges of truth and good; "the kingdom of God," which then is near, signifies the new church of the Lord; for at the time of the Last Judgment the old church perishes and a new one begins.

[16] In Luke:

Every tree is known by its own fruit; for from thorns men do not gather figs, nor from a bramble bush gather they the grape (Luke 6:44; Matthew 7:16);

as "fruit" signifies the good of life, and the good of life is external good from internal, or natural good from spiritual, and as from this good man is known, so the Lord says, "Every tree is known by its own fruit; from thorns men do not gather figs, nor from a bramble-bush gather they the grape," "fig" here meaning the good of the external or natural man, and "the grape" the good of the internal or spiritual man; "thorns" and "bramble-bush" mean the evils opposed to these goods.

[17] Because the kings of Judah and Israel represented the Lord in relation to Divine truth, and Divine truth with man endures distress and labors as it were, when the life is not according to it and when it is not made the good of life, but when it is made the good of life it lives, so this was signified by the following:

By command of Jehovah they brought to Hezekiah king of Judah, when he was sick, a lump of figs, and placed it as a plaster upon his boil, and so he lived (2 Kings 20:7; Isaiah 38:21).

From this it can be seen that "the fig-tree" in the genuine sense, signifies the natural man in respect to good and truth, the fig itself as a tree the natural man, the fig as a fruit the good of the natural man, and its leaf the truth of that good.

[18] But that "the fig-tree" in the contrary sense signifies the natural man in respect to evil and falsity, the fig as a tree the natural man itself, the figs of it as fruit, the evil of that natural man, and its leaf the falsity of that evil, is evident from the following passages. In Jeremiah:

Jehovah showed me, and behold, two baskets of figs set before the temple of Jehovah, one basket of very good figs, as of fig-trees bearing the firstfruits; and the other basket of very bad figs, that could not be eaten for badness. Jehovah said, As the good figs, so will I recognize those carried away of Judah into the land of the Chaldeans for good; and I will set Mine eyes upon them for good, and I will bring them back upon this land; and I will build them, and I will plant them. And as the bad figs, so will I give them that are left in this land to commotion, and to evil to all nations; and I will send among them the sword, the famine, and the pestilence, that they may be consumed (Jeremiah 24:1-10);

"the captivity of the Jews in the land of the Chaldeans" means the like as the spiritual captivity or removal of the good from the evil in the spiritual world, according to what has been said above (n. 391, 392, 394, 397), namely that those who were inwardly evil, and yet were able to maintain a moral life externally like a spiritual life, remained upon the earth in the spiritual world, and made habitations for themselves there upon the higher places; while those who were inwardly good were removed from them, and concealed by the Lord in the lower earth; this was what was represented by the carrying away of the Jews into the land of the Chaldeans, and by the continuance of the rest of them in the land; therefore it is said concerning those who suffered themselves to be carried away into the land of the Chaldeans, "I recognize those carried away of Judah into the land of the Chaldeans for good; and I will set Mine eyes upon them for good, and I will bring them back upon this land; and I will build them, and I will plant them;" while of those that remained it is said "I will give them that are left in this land to commotion, and to evil to all nations; and I will send among them the sword, the famine, and the pestilence, that they may be consumed." That this is what was represented is evident also from this, that the temple of Solomon was destroyed before they were carried away, and a new one was built when they returned; "temple" signifying Divine worship, and "a new temple" worship restored.

[19] From this it can be seen what is signified by "the two baskets of figs set before the temple of Jehovah, in one of which were very good figs, as of fig-trees bearing the firstfruits, and in the other very bad figs, that could not be eaten for badness," namely, that those who are inwardly good, of whom a new heaven is to be formed, are meant by "the basket of good figs;" and those who are inwardly evil, who are to be cast down into hell, are meant by "the basket of bad figs;" wherefore it is said of the latter that "they could not be eaten for badness," signifying that such are inwardly evil, while of the former it is said that they were "as fig-trees bearing the firstfruits," signifying that such are inwardly good, so that a new heaven may be formed out of them; for "the fig," as a fruit, signifies the good of life both in its internal and its external form, and in the contrary sense it signifies the good of life merely in its external form, which is the evil of life, because inwardly it is evil, every external deriving all its quality from its internal, as it is an effect of it. With such, evil appears in externals as good, because they feign good for the sake of the evil that is within, in order to obtain some end, to which the seeming good serves as a means. The like is said of those who remained in the land of Canaan elsewhere in the same prophet:

Thus said Jehovah concerning the king, and all the people that dwell in this city that are not gone forth with you into captivity: Behold, I will send against them the sword, the famine, and the pestilence, and I will make them like vile figs, that cannot be eaten for badness (Jeremiah 29:16-17).

[20] That "the fig," as a tree, in the contrary sense signifies a merely natural man, and a church constituted of such, or those with whom there is no natural good because there is no good within is evident in Luke:

Jesus spoke this parable: A certain man had a fig-tree planted in his vineyard; he therefore came seeking fruit thereon, but found none. He said unto the vine dresser, Behold, three years I come seeking fruit on this fig-tree, but find none; cut it down, why also doth it make the land unfruitful? But he answering said, Lord, let it alone this year also, till I shall dig about it and dung it, if indeed it will bear fruit; but if not, after that thou shalt cut it down (Luke 13:6-9).

"The vineyard in which was the fig-tree" signifies the church, which contains also such as are in externals; for in the Lord's church there is both an internal and an external; the internal of the church is charity and the faith therefrom, while the external of the church is the good of life. The works of charity and faith, which are the good of life, belong to the natural man, while charity itself and faith therefrom belong to the spiritual man, therefore "a vineyard" signifies the internal of the church, and "a fig-tree" its external. With the Jewish nation there was only the external of the church, since it was in external representative worship; therefore "a fig tree" means the church with that nation; but because they were in external worship and in no internal, being inwardly evil, and external worship without internal is no worship, and with the evil is evil worship, therefore with them there was nothing of natural good. It is therefore said that "for three years he found no fruit on the fig-tree, and that he told the vine dresser to cut it down," which signifies that from beginning to end there was no natural good with that nation, "three years" signifying a whole period, or the time from beginning to end, and "the fruit of the fig tree" signifying natural good; by natural good is meant spiritual-natural good, or good in the natural from the spiritual. And because a church composed of such as are not in natural good, as was the Jewish nation, is not a church, it is also said "why also doth it make the land unfruitful?" "land" meaning the church; "the vine dresser saying that it should still be left, and he would dig about it" signifies that they would remain, and that they would hereafter be instructed by the Christians, in the midst of whom they would be; but no answer being made to this means that the fig tree would still produce no fruit, that is, that no good proceeding from anything spiritual would be done by the Jewish nation.

[21] This is the signification of "the fig-tree that withered away" when the Lord found no fruit on it, in Matthew:

In the morning Jesus returning into the city, hungered. And seeing a fig-tree by the way, He came to it, but found nothing thereon but leaves, therefore He said unto it, Let nothing grow on thee henceforward forever; therefore from that time the fig-tree withered away (Matthew 21:18, 19; Mark 11:12-14).

Here, too, "the fig-tree" means the church with the Jewish nation. That with that nation there was no natural good, but only truth falsified, which in itself is falsity, is signified by "the Lord came to the fig-tree, but found nothing thereon but leaves," "the fruit" which He did not find signifying natural good such as was described above, and "the leaf" signifying truth falsified, which in itself is falsity, for in the Word "leaf" signifies truth, but the leaf of a tree that is without fruit signifies falsity, and with that nation truth falsified, because they had the Word in which truths are, but which they falsified by application to themselves, which was the source of their traditions. That no natural good from a spiritual origin, which is called spiritual-natural good, would be done by that nation is signified by the words that the Lord spoke respecting it, "Let nothing grow on thee henceforward forever; therefore from that time it withered away;" "to wither away" signifying that there was no longer any good or any truth. The Lord saw the fig-tree and said this when He was returning into the city, and hungered, because "the city of Jerusalem" signifies the church, and "hungering," in reference to the Lord, signifies to desire good in the church (as may be seen above, n. 386. One who does not know the signification of "fig-tree," and that this fig-tree meant the church with that nation, thinks no otherwise than the Lord did this from indignation because He was hungry; but it was not done for that reason, but that it might be signified that such was the quality of the Jewish nation; for all the Lord's miracles involve and signify such things as belong to heaven and the church, whence those miracles were Divine (See Arcana Coelestia 7337, 8364, 9051 at the end).

[22] A perverted church, or the man of the church perverted in respect to his natural or external man is also signified by the fig-tree in David:

He gave them hail for their rain, a fire of flames in their land; and He smote their vine and their fig-tree; He brake the tree of their border (Psalms 105:32-33).

This was said of Egypt, which signifies the natural man that is in falsities and evils; and "vine," "fig tree," and "the tree of the border" signify all things of the church, "vine" the internal or spiritual things thereof, "fig-tree" the external or natural things thereof, and "the tree of the border" everything pertaining to knowing and perceiving, "the border" signifying the ultimate in which the interior things close, and in which they are together, and "trees" signifying knowledges and perceptions. Because all these things were perverted and therefore damned, it is said that they were "smitten and broken," which signifies destruction and damnation; that this was done by the falsities of evil which are from the love of the world is signified by "hail for their rain, a fire of flames in their land," "rain as hail" signifying the falsities of evil, and "the fire of flames" the love of the world.

[23] In Nahum:

All thy fortresses shall be like fig-trees with the first-ripe figs, if they be shaken they fall upon the mouth of the eater (Nahum 3:12).

This is said of "the city of bloods," which signifies doctrine in which truths are falsified and goods adulterated. This is compared to "fig-trees with the first-ripe figs, if they be shaken they fall upon the mouth of the eater," and this signifies that the goods therein are not goods, however much they may appear to be goods; and that such are not received, or if received are received only in the memory and not in the heart. That "if they be shaken they fall" signifies that they are not goods although they appear to be goods, because they are "the first-ripe figs;" and their falling "upon the mouth of the eater" signifies that they are not received even in the memory. That "the mouth of the eater" signifies non-reception is evident from appearances in the spiritual world; for those who commit anything to memory appear to receive it with the mouth; so "to fall upon the mouth" signifies not to receive even in the memory but only to hear, and also if they do receive, that it is only in the memory and not in the heart. "Fig-trees with their first-ripe figs" may also mean genuine goods, of which the like is true as of those who are in the falsities of evil.

Фусноти: