30. Стихови 14-17 И Бог рече: нека има светла на сводот за да се разликува денот од ноќта; и тоа ќе биде за знаци и за одредени времиња, и за денови и години. И ќе има светла на сводот за да ја осветлуваат земјата; и така беше. И Бог создаде две големи светла, поголемата светлина да владее со денот, а помалата светлина да владее со ноќта; и ѕвезди. И Бог ги постави на сводот за да ја осветли земјата.
Никој не може да има соодветно разбирање за тоа што се "големите светла" освен ако не знае која е основната суштина на верата и како таа се развива кај луѓето кои се создаваат одново. Самата суштина и живот на верата е само Господ. Всушност, невозможно е секој кој не верува во Господ да има живот, како што Самиот рекол во Јован:
Кој верува во Синот има вечен живот; но кој не верува во Синот, нема да види живот, туку Божјиот гнев ќе почине врз него. Јован 3:36.
ттт[2] Кај луѓето кои се новосоздадени, верата се развива на следниов начин: Прво, тие немаат живот, бидејќи животот не постои во ништо зло и лажно, туку во она што е добро и вистинито. Тогаш тие почнуваат да примаат живот од Господа со вера - прво со вера што постои во сеќавањето, што е фактичка вера, потоа со вера што постои во разбирањето, што е концептуална вера, а потоа со вера што постои во срцето, што е љубовна или спасоносна вера. Фактичката вера и концептуалната вера се претставени во стиховите 3-13 како неживи, но верата што се оживува со љубов е претставена во стиховите 20-25 како жива. Затоа, ова е првата точка каде што се зборува за љубовта и верата што произлегува од неа, кои се нарекуваат "светлини". Љубовта е "поголемата светлина што владее со денот", а верата што доаѓа од љубовта е "помала светлина што владее со ноќта". А бидејќи треба да направат едно, глаголот во синтагмата "да биде светлина" е еднина, а не множина.
[3] Љубовта и верата имаат свое место во внатрешниот човек како топлина и светлина во надворешниот, телесниот човек, и затоа љубовта и верата се претставени со топлина и светлина. Затоа, се вели дека "светлините" се поставени во небесното пространство, односно во внатрешниот човек - поголемата светлина во неговата волја, а помалата во неговото разбирање. Сепак, тие се појавуваат во волјата и разумот само како сончева светлина во предметите што ги удира. Само на Господ му припаѓа милоста, која ја движи волјата со љубов и разумот со вистина или вера.
